gedaagden in de Steunenberg moordzaak, Charles Moyer, Bill Haywood en George Pettibone.
verdeel en heers. Die eenvoudige strategie gaf de eigenaars het voordeel boven arbeid tot het begin van de 20e eeuw. Arbeiders hadden niet allemaal dezelfde doelen. Door de ene groep te bevoordelen boven de andere, konden de bazen interne onenigheid creëren in elke vakbond. Vakbonden werden verspreid van stad tot stad. Eenheid onder hen zou een effectievere boycot of staking kunnen zijn, maar het samenbrengen van diverse groepen in een groot gebied was uiterst moeilijk.
eigenaars waren slim genoeg om zwarte lijsten te verspreiden. Deze lijsten bevatten de namen van alle werknemers die in de Unie werkzaam zijn. Als iemand op de lijst zou verschijnen in een andere stad proberen om ingehuurd te worden (of om een andere vakbond te starten), de werkgevers zou verstandig zijn. Toch was de verhouding tussen arbeid en management zo groot dat de nationale organisatie onvermijdelijk was. De eerste groep die de hindernissen uit de weg ging was de nationale vakbond.
William Sylvis en de NLU
William Sylvis werkte in vele beroepen in zijn leven, van het maken van wagons tot het bouwen van kanaalboten. Later werd hij een pionier in het organiseren en motiveren van vakbonden.in 1866 waren er ongeveer 200.000 werknemers in lokale vakbonden in de Verenigde Staten. William Sylvis greep de kans die door deze nummers en richtte de eerste landelijke arbeidsorganisatie, genaamd de nationale vakbond. Sylvis had zeer ambitieuze doelen. Niet alleen vocht de NLU voor hogere lonen en kortere uren, Sylvis nam arbeidsactiviteit in de politieke arena. De NLU steunde wetgeving die gevangenisarbeid verbood, landhervormingswetten om publieke holdings uit handen van speculanten te houden, en nationale munthervormingen om de landbouwprijzen te verhogen.
Het bracht geschoolde en ongeschoolde werknemers samen, evenals boeren. De nationale vakbond stopte met het toelaten van Afro-Amerikanen. Racistische tendensen van de tijd overheersten, ondanks de wijsheid om zoveel mogelijk arbeiders in de kudde te brengen. Helaas voor de NLU probeerde het te veel verschillende groepen te vertegenwoordigen. Boeren hadden hun eigen agenda en geschoolde arbeiders hadden vaak een andere realiteit dan ongeschoolden. Toen de Paniek van 1873 Amerika trof, werd de Unie ernstig uitgeschakeld. Kort daarna verdorde de nationale vakbond.
de Ridders van de Arbeid
de Ridders van de Arbeid erven al snel de mantel van de georganiseerde arbeid. Begonnen door Uriah Stephens als een geheim genootschap in 1869, de Ridders toegelaten alle loontrekkenden in hun rangen, met inbegrip van vrouwen en Afro-Amerikanen. De filosofie was simpel: klasse was belangrijker dan ras of geslacht. Voor een dergelijke groep om de federale regering te beïnvloeden, zou volledige solidariteit nodig zijn.
De ridders steunden de gehele politieke agenda van de NLU en meer. Ze pleitten voor beperkingen op immigratie, beperkingen op kinderarbeid en overheidseigendom van spoorwegen, telegrafie en telefoons. Op het hoogtepunt van haar lidmaatschap in 1886, de Ridders pochte 750.000 arbeiders. Maar toen sloeg het noodlot toe.tragedie op Haymarket Square op 1 mei 1886, Internationale Dag van de arbeiders, gingen lokale kapittels van de ridders in staking en eisten een dag van acht uur voor alle arbeiders. Op een bijeenkomst op Haymarket Square in Chicago op 4 mei, gooide iemand een bom in de menigte. Een politieagent stierf en verschillende leden van het publiek raakten gewond.
wie was verantwoordelijk? Niemand was er echt zeker van, maar de Amerikaanse pers, de overheid en het grote publiek gaven de Knights of Labor de schuld. Leider Terence veroordeelde de bombardementen zonder resultaat. Amerikanen associëren arbeid met anarchisten en maffia geweld. Het lidmaatschap begon te vallen. Al snel waren de Ridders slechts een schaduw van hun vroegere grootte. Maar de labor leaders hadden waardevolle lessen geleerd. De volgende nationale organisatie van arbeiders zou standhouden.